"Glæpur" er klárlega ekki rétta orðið heldur

"Landráð" komast mun nær því að lýsa stjórnvöldum og athafnamönnum síðustu 20 ára en "glæpir". Guðni fer út á þann hála ís að segja óbeint að ekki sé hægt að nota orðið "Landráð" nema á stríðstímum. Það sér hver maður að er ekki satt. Menn geta stundað landráð í laumi og svo komast þau skyndilega upp. Mér finnst það ekki vera svo að menn fái fríspil bara vegna þess að þeim tókst að fara á bakvið allt og alla í lengri tíma.

 

Hann klikkir reyndar út með því að mæla með því að útvíkka skilgreininguna sem gæti verið ágætt svona til að taka af tvímæli.

Nota á hugtakið landráð varlega

Athugasemdir

[Haukur Nikulásson, 26.1.2010 kl. 17:12]

Landráðakaflinn þarfnast ekki mikilla breytinga. Það á bara að fara eftir þessum lögum og útvíkka heimild annarra til að kæra skv. þeim en ekki bara dómsmálaráðherra sem gæti allt eins verið landráðamanneskja ef því er að skipta.

[Jón Örn Arnarson, 27.1.2010 kl. 22:53]

Þegar fræðingar eru farnir að þrugla fram og til baka um merkingu orða - þegar augljóst er að heilli þjóð hefur verið nauðgað - þá er spurning hverjum þeir þjóna?

Það sem hefur dunið yfir okkar þjóð að afbeinan mjög fárra manna og það á mjög skömmum jafnvel með stuðningi ráðamanna - gerir meðal Jóninn orðlausan.

Því er allt orðaval hins stóra misnotaða fjölda samfélagsins réttmætur - sagt eða ósagt - meðan samfélagið hefur ekki fengið skýringu - HVERS VEGNA???????

Ekki duga þessar véfréttir frá Delfi sem bera fyrir sig ómælt táraflóð sem líklega gera þá óhæfa um að sjá nokkuð.

[Júlíus Björnsson, 3.2.2010 kl. 07:18]

Þetta er bullari Íslendingar árið 1200 segjast hafa að gang að flestum heimsbókmentum og hafa vald á Latínu grísku og Hebresku.  Íslenskar meningarrætur eru alþjóðlegri en margir halda. Flest alllir málshættir til í öllu megingarborgum Evrópum og Asíu.

Það eru nógu dæmi um landráða dóma í í kringum okkur  fyrr á öldum  og glæpur vel skilgreindur í stjórnar skrá á þeirri Íslensku sem allir skyldu þegar ég fæddist.

Orðaforðafæð minnkargreind og skilning. Merkingar máleindur Íslenskunnar eru flest allir í myndríkum orðaforða bænda og sjómanna. Íslensdingar eru að verða "blunt"  vegn stöðugra nýorða til að þýða loðin hugtök enskunnar. Hér áður fyrr var þýtt úr öllum Evrópu málum beinnt. Ekki síst þýsku og Frönsku þau nýyrði sem mynduðst þar er að fallast í gleymsku. Stíla e-m bréf, stinga upp á, skýrsla[greinargerð], veit út að götu[snýr út að götu ? hverju],  Íslenskan er orðin ein helvítis rökleysa. Standslausar stefnumarkanir í stað áttvísi, allir framkvæmdastórar.

Svo líka erlendar hugmyndir um sterka og veika og hlutlausagreinirinn [kallaður sam kyn í Dönu] annað kvort sterkur eða veikur í framburði.  Sterki greinirinn vísar í það sem er meira inn og veiki í það sem er meira um [minna inn]. Þetta kemur ekkert kynfærum við.

Daman var fyrst þá var inn. Svo er jafnræði hvot orð greinast in eða inn. Hún bóndinn, kennarinn, læknirinn þetta er allt góða Íslenska.

Í frönsku eru flest orð sem tákna gat eða holu talinn pass við karlkyn og stafi og priki lyklar taldir passa við kvenkyn.  Þetta Franska rím vekur upp hugsanir hjá ungum mönnum.

Orðaforðaskortur mun oft ruglað saman við lesblindu.

kon-a þýðir við miðjarðarhafið kynfæri kvenna. karral afbrigði táka kynfæri karla. Maki rjúpi heitir karri.

Ég tel líka -ur sem viðskeyti í nefnifalli tákni afkvæmi. B á ur sá nafnist bur B er =Ber-a. Við segjum hana bera. þetta a -viðskeyti  er sett fyrir framan orð í ensku. sonn er hann í ensku en son er hún og son-ur er hann í Íslensku.   nn og n

   o er opið og kvenmenn kölluðust ekki konur nema eitthvað væri opið.